چه خوب شد که رفتی عالیجناب - مجله عطر یاس

خبرنگاران - رضا جوکار: پرسپولیس در مدت چهار سال مربیگری برانکو توانست سه قهرمانی و یک نایب قهرمانی لیگ، یک جام حذفی و سه سوپرجام و یک نایب قهرمانی آسیا را تجربه کند. در نگاه اول این طور به نظر می رسد که از دست دادن عامل اصلی این افتخارات باشکوه دیوانگی محض است. آنچه که طرفداران پرسپولیس را هفته ها راهی خیابان های اطراف باشگاه کرد تا بلکه اعتراضات آنها به سوءمدیریت عرب و رفقا منجر به بازگرداندن مربی گردد؛ کسی که مردم تصور می کردند حضورش یعنی تدام موفقیت تیم محبوبشان.

اما برانکو رفت. همانطور که گواردیولا رفت و یوپ هاینکس و زیدان رفتند. چرا و چطور این رخ داد. اگر در فضای فوتبال اسپانیا طرفدارانی از جنس فوتبال ایران وجود داشتند با از دست دادن گواردیولا با تعداد دو رقمی جام های قهرمانی احتمالا باید شاهد شورش و استقلال کاتالان ها می بودیم!

در خصوص زیدان چطور؟ سه قهرمانی پیاپی با رئال مادرید در اروپا آیا نمی توانست صدر تا ذیل باشگاه رئال را از بیخ و بن بکند؟ اینکه چطور می گردد بایرن مونیخ با وجود فتح سه گانه، پیش از سرانجام فصل به قرارداد خود با مربی کارکشته ای چون یوپ هاینکس سرانجام می دهد؟ چرا آنچه ما در خشت خام می بینیم آنها در آینه هم نمی بینند!

نکته اینجاست که در فوتبال اروپا میزان موفقیت های یک باشگاه هیچ ارتباطی به عدم احتیاج به تغییر ندارد. اولی هوینس مدیر بایرن مونیخ بعد از کسب سه گانه توسط یوپ هاینکس در خصوص انتخاب گواردیولا گفته بود وقتش بود که فلسفه بایرن مونیخ در خصوص فوتبال تغییر کند

اما حالا در ایران به میانه فصل نوزدهم رسیده ایم و پرسپولیس با سه قهرمانی پیاپی تنها با تفاضل گل در رده دوم قرار گرفته است. اما چطور در فوتبالی که با کمترین موفقیت اشباع شدگی از سر و کول آن بالا می رود پرسپولیس توانسته همچنان خود را به عنوان یک مدعی خود را در بالای جدول حفظ کند.

به مصاحبه زنده دیشب کالدرون برگردیم. جایی که گفت: من بعد از سه قهرمانی باید انگیزه بازیکنان را برای تکرار آن بالا می بردم. چشمان خودمان را ببندیم و برای لحظه ای دوباره برانکو را روی نیمکت پرسپولیس تصور کنیم. نیمکت نشینی بیرانوند برای چند هفته متوالی چقدر برای طرفداران پرسپولیس قابل تصور است؟ نیمکت نشینی کاپیتان چطور؟ میدان دادن برای اولین بار به جوانی 20 ساله در داربی و گل سه امتیازی او و بعدها ترجیح دادن او به بهترین گلزن این تیم در چند سال اخیر آن هم در کورس قهرمانی.

پرسپولیس برای لیگ نوزدهم به هیچ ابزاری به اندازه انگیزه احتیاج نداشت. چه آنکه به ترکیب این تیم نسبت به سال قبل تنها وحید امیری اضافه شده است. کار دشواری که فقط و فقط یک سرمربی با مختصات کالدرون می توانست در تیم ایجاد کند. امروز هیچ بازیکنی در پرسپولیس از ترکیب بازی بعدی خبر ندارد. موضوعی که باعث شده تا همچنان از عبدی جوان تا سیدجلال 37 ساله هر روز تنها با امید اثبات کردن خود به مرد آرژانتینی راهی تمرین شوند.

بعد از رفتن برانکو اظهار نظری منسوب به او در فضای فوتبال ایران مطرح شد،: به من دیگر اجازه قهرمانی با پرسپولیس را نمی دهند فارغ از اینکه چه مسائلی باعث شده بود تا این ذهنیت در گوشه ذهن برانکو نقش ببنند به نظر شما با چنین تصوری، کدام مربی می توانست همچنان به لحاظ انگیزشی خود را در تشنه جام نگه دارد و آن را به بازیکنان اشباع شده پرسپولیس تزریق کند؟

با تمام موفقیت هایی که محبوب ترین مربی چند دهه اخیر پرسپولیس برای پرسپولیس به ارمغان آورد اما تنها و تنها رفتن او می توانست به این پرسپولیس بی انگیزه یاری کند. ممنون عالیجناب که به موقع رفتی!