پشت پرده خواستگاری از دختران معلول - مجله عطر یاس

حالا کم نیستند پسر هایی که به طمع بهره بردن از این امکان قانونی و سربازی نرفتن اقدام به دادن چنین پیشنهادی به دختر های معلول می نمایند، پیشنهادی که از آن بوی سوءاستفاده به مشام می رسد، در واقع استفاده ابزاری از دختری که خود محدودیت حرکتی دارد. آن ها گاهی با نگاه عاشقانه قدم جلو می گذارند، اما در پسِ آن نیت دیگری دارند و گاهی با صراحت لهجه قصدشان را می گویند. این مسئله ممکن است برای هر دختری که به هر دلیلی دارای محدودیت حرکتی است، رخ داده باشد، اما معمولا به دلایل زیادی از آن چیزی نمی گویند، درست برعکسِ محیا راد که شجاعت گفتن آن را داشت.

او در حساب توئیتری خود نوشت طی این چند سال که شرایط جسمی من تغییر کرد، چهار نفر از من خواستگاری کردن. هر چهار نفر هم یک نیت مشترک داشتن؟!، معافیت. اگر با کسی ازدواج کنن که مشکل جسمی داشته باشه و اسمش توی سامانه بهزیستی ثبت شده باشه از خدمت معاف می شن.

همه چیز از یک حادثه آغاز شد

حالا من راوی قصه محیا هستم، او که مانند خیلی های دیگر امکان راه رفتن روی پا های خودش را تجربه نموده بر اثر سقوط از ارتفاع در سن 19 سالگی توان حرکتی پاهایش را از دست داد، توانی که به گفته خودش برای بازگرداندن آن خیلی کوشش کرد، اما هیچ وقت آن را به دست نیاورد، حداقل تا لحظه اکنون برایش میسر نشده است. او از روز های سخت بعد از آن سقوط می گوید، روز هایی که حتی پزشک ها هم گمان نمی کردند بهای سنگینی داشته باشد، به او گفته بودند بعد از سه الی شش ماه مجدد می تواند راه برود، اما او می گوید بعد از شش سال کوشش برای بازگرداندن توان حرکتیِ از دست رفته، سعی کردم واقعیت را بپذیرم. حتی سلول های بنیادی هم تزریق کردم، اما نشد.

حالا از آن شش سال دو سال هم می گذرد. محیا امروز 27 سال دارد، دانشجوی مقطع ارشد حقوق بین الملل در مشهد است و البته دیگر از نشستن بر روی ویلچر خجالت نمی کشد.

چیزی که بخش زیادی از افراد دارای محدودیت حرکتی با آن رو به رو هستند، همین استفاده کردن از ویلچر است. آن ها در چنین شرایطی گاهی خجالت می کشند و گاهی غرورشان اجازه نمی دهد کسی به ویلچر آن ها به قصد یاری دست بزند. نگاه های همراه با ترحم هم در این میان از همه چیز برای آن ها بدتر است. محیا می گوید: گاهی که می دیدم مردم جلوی من سلامتی شان را به خاطر معلول بودن من شُکر می کردند ناراحت می شدم، بنابراین درمان همواره برایم اولویت بود.

می خواستم مجدد راه بروم، نمی خواستم از ویلچر استفاده کنم، همواره می گفتم همه امور زندگی را کنار می گذارم و درمان را انجام می دهم، اما از اواخر سال 96 که آخرین مرحله درمان را انجام دادم و نتیجه ای حاصل نشد، خسته شدم، آنجا بود که گفتم الان باید زندگی ام اولویت باشد.

او ادامه می دهد: یک جور هایی دیگر خسته شده بودم، نه خرید می رفتم، نه سینما. از خانه بیرون نمی رفتم، هیچ تفریحی نداشتم، حتی با ماشین که بیرون می رفتم ویلچر را نمی بردم که یک موقع کسی نفهمد من از ویلچر استفاده می کنم. حتی وقتی که خواستم بعد از دو سال وقفه درس را مجدد آغاز کنم، نمی خواستم با ویلچر به دانشگاه بروم، چون خجالت می کشیدم.

هم بحث ترحم بود و هم قضاوت، نمی خواستم با قضاوت افراد روبه رو شوم، این که شرح بدهم چه اتفاقی برایم افتاده است، کلافه ام می کرد. اما بعداً شرایط جدید خودم را قبول کردم، به خودم گفتم من مجرم نیستم که بخواهم خجالت بکشم. به خودم گفتم اگر کسی من را نمی پذیرد و اگر از دوستی و معاشرت با من خجالت می کشد، بهتر است آن ها اطراف من نیایند، نه این که من خودم را محدود کنم.

پیشنهاد ازدواج با نیت معافیت از خدمت سربازی

همین بازگشت مجدد به زندگی سبب شده است او خیلی جسورانه درباره اتفاق های زندگی اش بگوید، گاهی به قول خودش او را به هم می ریزد، ولی معتقد است این اتفاق برای خیلی از دختر هایی که شرایطی مانند او دارند رخ می دهد. اتفاق هایی که شاید برخی از آن ها تحت شرایطی چنین پیشنهاد هایی را قبول نمایند. از او درباره توئیتی که نوشته بود پرسیدم.

از این که تا به حال چند مورد پیشنهاد ازدواج داشته که بعداً معین شده که نیت دیگری در پشت آن وجود داشته است؛ نیت معافیت از خدمت سربازی. محیا که از دوران گوشه گیری اش گذشته و امروز خیلی فعال و سرحال نشان می دهد، بدون گفتن نام و نشانی از آن ها چنین چیزی را تایید می نماید.

می گوید مدتی قبل کسی که خانواده من را می شناخت، با مادرم تماس گرفت، از تمایل من به ازدواج پرسیده بود، همین مسئله برای ما عجیب بود، اما من، چون تجربه مشابهی از قبل داشتم بیشتر جویا شدیم، وقتی اصرار آن ها با پرسش ها و پیگیری مادرم همراه شد، به صراحت گفتند که برای چنین چیزی (دریافت معافیت) قصد دارند ازدواج نمایند. او معتقد است هیچ احساسی این طور موقع ها به آدم دست نمی دهد، جز احساس این که کسی بخواهد از تو سوءاستفاده کند.

از کلامش معلوم است از یادآوری آن پیشنهاد کمی برافروخته شده، اما همچنان ادامه می دهد که بار ها گفته ام کسی معلول است که ذهن محدودی داشته باشد، من فرقم با بقیه این است که فقط راه نمی روم، این چه پیشنهادی است که به یک دختر با محدودیت حرکتی داده می گردد؟ همین مسئله سبب شد که عصبانی شوم و آن توئیت را بنویسم.

وقتی که داشت ماجرای نوشتن توئیت اش را می گفت، تجربه های قبلی اش در این باره را نیز عنوان کرد، راستش با احتیاط آن ماجرا را هم جویا شدم، چیزی که کمی با اتفاق اخیر متفاوت بود. این بار کسی با ابراز علاقه سعی می نماید که نیت خود برای معاف شدن را دنبال کند. اما با مخالفت های محیا روبه رو می گردد. محیا می گوید: من آن روز ها شرایط امروز را نداشتم، گوشه گیرتر بودم و تصور ازدواج با محدودیتی که دارم برایم متصور نبود.

اما اصرار های بی امان ایشان که از هم دانشگاهی هایم بود دائم تکرار می شد. در نهایت وقتی متوجه شد من موافق نیستم، به صراحت نیت خودش را گفت تا شاید راهی پیدا نموده باشد، حتی ابراز کرد هرچقدر پول بخواهی مسئله ای نیست. اما به شدت ناراحت شدم، با آن شرایطی که داشتم کاملا برخورنده بود.

به نظر می رسد دختر های زیادی که معلولیت دارند با چنین پیشنهاد هایی روبه رو می شوند. شاید خیلی از آن ها هم به دلایل زیادی حتی با علم به نیتی که پشت این درخواست ازدواج وجود دارد، این پیشنهاد ها را قبول نمایند، و این بخش از ماجرا از همه چیز آزاردهنده تر است. از سویی دیگر با وجود چنین نیت هایی و با داشتن چنین تجربه هایی که دختر معلول با آن روبرو می گردد، چطور می تواند به صداقت ابراز علاقه کس دیگری پی ببرد؟

می خواهم زندگی کنم

حالا 28 مرداد 99 که برسد هشت سال از آن اتفاق می گذرد، او معتقد است محیا بعد از آن حادثه را بیشتر دوست دارد، می گوبد: نه این که از معلولیتی که برایم پیش آمده شاد باشم، اما پیش از این نگاهم به مسائل خیلی سطحی بود، اما امروز دنیا و انسان را عمیق نگاه می کنم، بیشتر کتاب می خوانم و برای خودم یک کتابخانه درست نموده ام، می خواهم به همه آن هایی که مشکل من را دارند بگویم که من لحظات سخت آن ها را تجربه نموده ام، اما به زندگی برگشته و حالا تنها کاری که نمی کنم شاید فقط همان راه رفتن با پای خودم باشد.

او بر خلاف روز های اول که گوشه گیر بود و از خانه بیرون نمی رفت، امروز خودش رانندگی می نماید، با دوستانش بیرون می رود، علیرغم این که خودش معتقد است من مغرور بودم، هنوز هم کمی هستم.، اما امروز برای استفاده از ویلچر خجالت نمی کشد و حتی از دیگران یاری هم می خواهد، همین سبب شده است که از خانه فاصله بگیرد، علیرغم همه مشکلاتی که معابر شهری برای تردد یک فرد معلول و کسی که از ویلچر استفاده می نماید دارد، او می خواهد در شهر هم زندگی کند.

همچنان به خرید کفش آل استار هایی که دوست شان دارد می رود و اجازه نداده است که معلول شدن او را از زندگی دور کند. با وجود معلولیت تجربه پرواز با پاراگلایدر و همچنین غواصی دارد و خودش را برای دفاع از سرانجام نامه اش آماده می نماید، می خواهد از کرامت انسانی و حقوق افراد دارای معلولیت در اسناد حقوق بشری بگوید. از خانواده اش ممنون است، از مادرش بسیار یاد می نماید که او را حمایت نموده، حالا محیا راد بعد از سال های اولیه آن اتفاق، از روزمرگی خارج شده، برای خودش برنامه ریزی دارد، می گوید شاید مهاجرت کنم.