معجون شگفت انگیز نوجوانی - مجله عطر یاس

وقتی به گذشته ام فکر می کنم، خنده ام می گیرد؛ صادق کوچولوی هفت ساله را به یاد می آورم که خط کش چوبی اش را به جای شمشیر به کمر می بست و به جنگ دشمنان فرضی اش می شتافت و می خواست بزرگ ترین فرمانده نظامی جهان شود.

چهار پنج سال بعد، صادق کوچولو دیگر چندان هم کوچک نبود. حالا بیش تر کتاب می خواند و کم تر دنبال شمشیربازی می رفت. ذهنش درگیر سؤالات فلسفی شده بود و در هر کوه و دشتی خدا را جست وجو می کرد. هیاهوی کودکی جای خود را به چالش های جدید دوران راهنمایی داده بود. حالا دوست داشت نیمه شب در نور چراغ قوه کتاب ترسناک بخواند یا با دوستانش به خانه متروکه در محله ای که می گفتند جن زده است برود.

حالا، صادق به موجود غریبی تبدیل شده؛ دو متر قد دارد و نیم متر پهنا و مجبور است در اتوبوس، برای این که خود را جا کند، سرش را پایین نگه دارد. در زندگی اش همه چیز رنگ تغییر به خودش گرفته. حالا، برخلاف گذشته که نوجوانی برایش مهمان ناخوانده ای بود که معذبش می کرد، آن قدر به بودنش عادت کرده که رفتنش یکی از تراژدی های بزرگ زندگی است.

مطمئنم چند سال دیگر، دلش برای بوی تند عرق پس از فوتبال تنگ می شود. برای جمع های محبت آمیز و رجزخوانی فوتبالی، برای بستن چشم ها و از ته دل فریاد کشیدن و خندیدن... اطمینان دارد دلش برای نوجوانی تنگ می شود. دلش می خواهد همیشه نوجوان بماند تا با سادگی حس و حال این دوران، آن قدر خدا را در قلبش احساس کند که در آینده، هیچ هیاهویی از این جهان پر جنجال، نتواند گیج و سردرگمش کند. دلش می خواهد در اوج پیری هم نوجوان بماند.

سیدمحمدصادق کاشفی مفرد از کرج