استراماچونی: درک دولتی بودن استقلال برایم سخت بود، جو فوتبال ایران مرا یاد فوتبال ایتالیا در دهه 80 می اندازد - مجله عطر یاس

با ما همراه باشید و با تور ایتالیا از به بهترین کشور اروپا سفر کنیم و در شهرهای ونیز، فلورانس و رم بگردیم و بناهای تاریخی این کشور تاریخی را از نزدیک ببینیم.

به گزارش خبرنگاران، آندره آ استراماچونی سرمربی سابق تیم فوتبال استقلال در گفت و گو با سایت Liberquidiano ایتالیا بعضی از خاطرات چند ماه حضورش در ایران را بازگو کرد.

این سایت در مقدمه مصاحبه اش با استراماچونی می نویسد: آندره آ استراماچونی درباره شیوع کرونا در ایران نمی تواند به ما کمکی کند، چون او ماه دسامبر سال گذشته و قبل از شیوع ویروس در آنجا به ایتالیا برگشت. بازگشت او اما با حواشی زیادی همراه بود مثل حضور هواداران استقلال در خیابان های شهر برای نشان دادن علاقه شان به او. او در آنجا به یک شخصیت محبوب تبدیل شده بود. استقلال تهران با او در حال اوج گیری بود.

درادامه مصاحبه Liberquidiano با استراماچونی را می خوانید:

چه شد که تصمیم به مربیگری در ایران گرفتید و چرا استقلال را انتخاب کردید؟

آنها زمانی که سرمربی اسپارتا بودم، مرا زیر نظر داشتند. تابستان سال گذشته اوضاع برای من در اسپارتا خوب پیش نرفت و به همین دلیل مدیر برنامه های فدریکو پاستورلو پیشنهاد استقلال را با من مطرح نمود و بعد از آن هم انتقالم به آنجا کامل شد. من خودم را یک مربی ای می دانم که برای فوتبال اشتیاق دارد و می خواهد فوتبالی زیبا ارائه کند. با 44 سن هنوز آنقدر پیر نیستم که بخواهیم یک جا بنشینم.

وقتی از فوتبال ایران حرف می زنیم، در ذهن مان تصاویری مانند فوتبال امارات با آن استادیوم های نیمه خالی اش نقش می بندد. آیا جو فوتبال ایران هم همانطور است؟

به هیچ عنوان. در واقع کاملاً برعکس است. فوتبال ایران دارای ساختارهای قوی و تحسین برانگیزی است.

می دانیم که باید دید تا باور کرد [اما] تصاویر استادیوم تیم تراکتور در شهر تبریز را دیده ایم، همینطور یکصدهزار نفری که روی سکوها به دو دسته تقسیم می شدند تا دربی ایران (تهران) را تماشا نمایند. آیا بین آنها درگیری هم رخ می داد؟

به هیچ عنوان، حتی در مکان هایی که شاید که به چشم نیاید. بسیاری از صحنه های فوتبال در ایران مرا یاد کودکی ام و فوتبال دهه 80 ایتالیا می اندازد که استادیوم ها همواره مملو از جمعیت بودند.

از زندگی در ایران چه چیزهایی آموختید؟

از نظر محیطی، زندگی مردم ایران شور و هیجان زیادی دارد، بیشتر از ایتالیا. از نظر فوتبالی خب شما باید خودتان را با سبک فوتبال آنها وفق دهید. فوتبال آسیا کمتر تاکتیکی است و بیشتر روی نبردهای انفرادی تمرکز دارد.

(فوتبال) ایران در چه جایگاهی واقع شده است؟

این کشور با ژاپن برای تصاحب مقام اول فوتبال آسیا رقابت داشت. به همین دلیل حضور در آنجا یک افتخار بود.

در ایران از یک مربی به یک قهرمان ملی تبدیل شدید، هر چند که آن دوران هم گذشت. آیا خودتان انتظارش را داشتید؟

هرگز! به خصوص که ایران کشوری با 80 میلیون جمعیت است. با این شرایط آیا شما انتظار دارید که به سراغ یک ایتالیایی بیایند؟ خداحافظی من با آنها هم به یک ماجرای بین المللی تبدیل شد. مردم به خیابان ها آمدند و بنرهایی که تصویر من روی آن نقش بسته بود به نمایش درآوردند. حتی سیاستمداران هم وساطت کردند. نیازی به گفتن نیست که من در ابتدای ورودم به ایران ناراحت بودم. درباره دلایل رفتنم و اینکه چرا مجبور به ترک ایران شدم (پرداخت های نامنظم) هم لازم نیست چیزی بگویم.

استقلال باشگاهی دولتی است که توسط مقامات سیاسی اداره می گردد. به نظر شما آیا اینگونه می توان فوتبال بازی کرد؟

استقلال باشگاهی است که 100 درصد سهامش دولتی است. مدیریت آن زیر نظر وزیر ورزش صورت می گیرد. در ابتدا برای من درک ساز و کار این باشگاه سخت بود به خصوص بعد از آنکه مدیر باشگاه استعفا کرد. در هفته پنجم ما دربی را باختیم و به رده ماقبل آخر جدول سقوط کردیم. آنها درباره تاکتیک های فوتبال من گیج شده بودند. درک سیستم 3-4-3 برای شان سخت بود. با این حال واکنش خوبی به آن نشان دادند و ما 11 برد متوالی کسب کردیم و بعد از سال ها صدرنشین جدول شدیم. اینطور شد که بعد از 6 ماه همه کار ما را تحسین کردند و من جایزه بهترین مربی آسیا را در ماه نوامبر گرفتم.

از بیرون از ایتالیا فوتبال این کشور را چگونه می بینید؟

غنی به خاطر جستجو هایش برای بالا بردن کیفیت بازی.

آیا مربی ای هست که آن را به عنوان الگو قبول داشته باشید؟

بله. من باید از بسیاری از آنها تمجید کنم. گاسپرینی، ساکی، اسپالتی، رانیری، زمن، آنچلوتی، گواردیولا. دوست دارم یک بار هم با آلگری شام بخورم.